Enge dromen

Onze Grote welp is onze eerste liefdesbaby. En dat merk je. Tenminste, wij merken dat. Hij is de grootste klimaap, is altijd aan het rennen en springen, praat bij voorkeur hard en staat altijd vooraan. Een echte jongen zou je denken. Maar ondertussen is hij een heel gevoelig en lief jongetje. Hij vindt het meisjesspeelgoed bijna leuker dan zijn eigen speelgoed, houdt enorm veel van knutselen, is een echte grote beschermende broer voor heel veel kleine jongetjes en zijn broertje natuurlijk en hij heeft lak aan het hele machogebeuren van jongens onderling. Maar hij is stoer op zijn eigen manier.

En onze Grote welp is bangig. Dat is hij al van jongsaf aan. Bang voor heksen, bang voor het donker, bang voor wolven, bang voor nieuwe dingen (tenzij het de hoogte in klimmen betreft). Hij slaapt dus ook standaard met een nachtlampje en wordt huilend wakker als ik het nachtlampje een keer vergeten ben. Op school zijn de juffen altijd stomverbaasd als ik dat vertel.

In de loop van de jaren weten we dat als Halloween eraan komt de angst voor heksen terugkomt. Als we te vaak het verhaal van Roodkapje vertellen, is onze meneer bang voor de grote boze wolf. Als hij iets op televisie ziet wat een beetje eng is, slaapt hij slecht. Hij kan soms maanden volhouden dat er echt een hels in zijn kamer komt of is geweest. En ook dat de wolf 's nachts in zijn kamer komt. Ramen en deuren gecontroleerd. Die zitten op slot. Maar toch komen deze enge figuren 's nachts binnen.

Het is zo bijzonder hoe kinderen zich ontwikkelen. Want nu is hij bijna 7 en zitten we in de boze-wolffase. De boze wolf komt elke nacht weer op bezoek. Maar hij kan nu begrijpen dat deze boze wolf niet meer door een deur of een raam kan komen. Hij weet ook dat het niet echt is. Maar nu zegt hij: "Mama, de schaduwen in mijn kamer lijken steeds allemaal op een wolf. Dat vind ik eng." Zijn begrip ontwikkelt zich dus. Gelukkig! Want het is zo zielig om zo'n klein hummeltje zo bang te zien. Hoe irrationeel het ook is. Voor hem is het echt angst.