Maandag 22 april was het 40 dagen geleden dat mijn schoonmoeder overleed. Traditiegetrouw is er een speciaal gebed in de moskee na 40 dagen. Alle familie, vrienden en kennissen worden uitgenodigd en krijgen na het gebed eten en drinken. Afgelopen zaterdag was het zo ver.
Ik heb vaak te maken met tradities die voor mij nieuw zijn en ik dus als enige niet precies weet wat er gebeuren gaat en wat er van van me verwacht wordt. Uiteindelijk komt het er meestal op neer dat er van mij niet veel wordt verwacht omdat ik niet turks ben en geen moslim ben. :)
Niet zo lang geleden ben ik naar een traditionele turkse bruiloft geweest. Toen dacht ik: laat ik eens één van die mooie lange gewaden aantrekken die Dream Team Papa 4 jaar geleden mee heeft genomen uit Mekka. Mijn schoonmoeder was toevallig bij ons en heeft me sindsdien regelmatig gevraagd of ik niet weer één van die jurken aan wilde trekken. Ze vond ze zoooo mooi.
Dus zaterdag heb ik ter ere van haar de mooiste jurk aangetrokken. En speciaal voor haar dan ook maar een hoofddoek. All the way, helemaal bedekt. Wat een ervaring. Ik kwam zonder hoofddoek en daar deed mijn schoonzusje hem om. Ik had natuurlijk geen idee hoe ik hem vast moest wikkelen, spelden en knopen. Maar schoonzusje is expert en heeft er iets moois van gemaakt. Daarna herkenden mensen me steeds pas na beter naar me te hebben gekeken. Dream Team Papa liep me in eerste instantie zelfs voorbij. Het was een bijzondere gewaarwording om er geheel anders uit te zien. Maar zelfs tussen bijna alleen maar dames met een hoofddoek voelde ik me toch niet op mijn gemak ermee.
Conclusie: ik ben blij dat ik dit ter ere van mijn schoonmoeder heb gedaan, maar het past niet bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten