Goede of slechte multi culti opvoeding

Aangezien wij erg multi culti zijn, zie ik verschillende opvoedingen van dichtbij. En die zijn erg verschillend. Ik denk vaak na over hoe ik mijn kinderen opvoed. Doe ik het goed? Kan ik het beter anders doen? Zal ik het doel bereiken, namelijk allemaal gezonde evenwichtige en zelfverzekerde kinderen die ik met vertrouwen de wijde wereld in kan sturen? En dan passeren al die verschillende opvoedstijlen in mijn gedachten de revue.

Om ze te beschrijven, moet ik even generaliseren. Voel je dus niet aangevallen. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen die de regel bevestigen. :)

De opvoeding van Nederlandse kinderen: kinderen moeten van jongsaf aan leren om goed te luisteren naar volwassenen, zich netjes te gedragen en niet brutaal te zijn. Als baby is rust, reinheid en regelmaat belangrijk, dus kinderen krijgen een vast ritme aangeleerd. Hoe sneller de kinderen zelfstandig worden, hoe beter. Kinderen wordt geleerd dat ze in hun eigen bed moeten slapen, ze moeten zich al jong zelf aan kunnen kleden, moeten helpen met kleine klusjes in huis, enzovoorts. Maar ondanks al die jong aangeleerde zelfstandige handelingen, blijven de kinderen tot hun 18^e echt kinderen en krijgen ze, behalve voor zichzelf zorgen en eventueel een bijbaantje, weinig volwassen verantwoordelijkheid in het gezin. Daarnaast discussiëren Nederlandse kinderen regelmatig met hun ouders. Ze staan voor een deel naast hun ouders in plaats van eronder, zeker als ze wat verder in de puberteit komen. Na hun 18e gaan ze echt leren op eigen benen te staan en moeten ze volwassen worden.

De opvoeding van Turkse kinderen: kleine kinderen zijn schattig, lief en onschuldig en krijgen alles wat hun hartje begeert. Met als gevolg dat het vreselijk verwende blagen zijn die niet zonder hun moeder kunnen en jengelen bij het minste of geringste dat ze niet aan staat, want dan krijgen ze het toch. Kleine kinderen gaan hierdoor vaak laat slapen, eten wanneer ze dat zelf aangeven en slapen meestal nog lang bij hun moeder in bed (of hun moeder bij hun). Vanaf een jaar of 7 tot een jaar of 12 worden de kinderen als grote kinderen gezien en leren ze langzaamaan dat jengelen niet voor grote kinderen is en dat ze altijd moeten luisteren naar volwassenen, met name andere volwassenen. Moeders blijven een zwak voor hun kinderen hebben en ze alles geven wat ze vragen. Vanaf hun 12e ongeveer worden kinderen gezien als kleine volwassenen in wording. Dan gaat de vader een strengere rol spelen en moeten ze zich netjes gaan gedragen, altijd naar volwassenen luisteren en altijd helpen in huis. Turkse tieners zijn over het algemeen erg rustig, worden veel onderwezen in normen en waarden vanuit de islam en zijn dienstbaar aan hun ouders. Langzaamaan werken ze naar het doel dat ze op hun 18e toch wel serieuze jonge mensen zijn die een paar jaar later een serieuze verbintenis aan kunnen gaan (trouwen).

De opvoeding van antilliaanse kinderen: kleine kinderen zijn lief en schattig en worden enigszins verwend. Mensen vinden het grappig als peuters en kleuters een beetje brutaal doen. Maar de wereld draait om de volwassenen en kleine kinderen moeten voor een deel mee in het ritme van de volwassenen. Dus geen rust en regelmaat, maar als er geshopt moet worden gaan de kinderen mee en als er egfeest wordt, gaan de kinderen ook mee. Ze vallen vanzelf in slaap daar als ze moe zijn. Als ze wat groter worden (een jaar of 7), is het niet meer leuk als de kinderen brutaal zijn en worden ze met harde ferme hand opgevoed tot kinderen die altijd luisteren naar volwassenen, met name naar hun ouders. Moeders wil is wet. En als er een vader is, is vaders wil ook wet. Maar die van moeder is verheven boven alle wetten. ;) Dit is ook ongeveer het moment waarop kinderen heel zelfstandig moeten gaan worden. Ze krijgen regelmatig de zorg voor kleinere broertjes en zusjes voor korte tijd. Als de kinderen pubers worden, zijn ze helemaal zelfstandig en worden ze geacht groot genoeg te zijn om een beetje hun eigen weg te kunnen gaan.

Dat is generaliserend het verschil in opvoeding. Wat is wijsheid?